Caroline – Secretaris Generaal H.E.L.P vzw
Als enig niet-medisch geschoold lid van de missie, geef ik ook graag mijn ervaring mee.
Ik moet toegeven dat ik mij enkele dagen voor het vertrek niet erg op mijn gemak voelde: wat ga ik daar allemaal beleven, hoe zal ik emotioneel reageren, welke confrontaties staan mij daar te wachten ….
Daags voor vertrek kon het niet vlug genoeg gaan. Ik was er klaar voor!
Op de luchthaven Charles De Gaulle stond de eerste organisatorische uitdaging mij op te wachten: vlucht geannuleerd. Uiteindelijk zijn we –na uren wachten zonder positief nieuws- kunnen vertrekken met extra ingelast vliegtuig (gestuurd uit Portugal met gehuurd cabinepersoneel, vreemd). De grote vertraging had tot gevolg dat we de lange rit naar Fianarantsoa (12u rijden op zeer slechte wegen) niet geheel overdag – zoals aanbevolen- maar deels in het pikdonker zouden moeten ondernemen. Wat doen? doorrijden in het donker of ergens in hotelletje (welk ?) onderweg overnachten ? en dan de start van de missie met een dag vertragen? Dit laatste wilden we absoluut niet, dus doorrijden. Ik voelde me niet echt op mijn gemak. Enkele politiecontroles onderweg hielden ons op en de vele putten in de weg hielden ons uit onze slaap, maar we zijn er veilig geraakt.
De missie kan beginnen!
Eerste twee dagen ben ik gaan helpen bij Mieke en Sofie om tandproteses te maken. Niet gemakkelijk werken met het beperkte materiaal in het CHU ziekenhuis (bovendien kwam er geen water uit de kraan, sifon verstopt, toiletten uiterst vuil …).
We trekken onze plan.
Donderdag mee op verplaatsing naar Ambalavao met Steven, om oogconsultaties te verrichten en cataract op te sporen… Ter plaatse de inschrijvingen van de wachtenden in handen genomen en tussendoor de spelende kinderen fotograferen. Wat zijn ze mooi!
Vrijdagochtend de stad wat verkend en de lokale markt bezocht, op zoek naar originele spullen voor onze Lolo Deco verkoop begin december. Twee lokale meisjes vergezelden me, té gevaarlijk om daar alleen (soort soeks) rond te lopen.
’s Namiddags een hele nieuwe ervaring opgedaan: assisteren bij ophtalmo. Ik had nog nooit een oogoperatie gezien. Eerst aarzelend door de microscoop meekijkend, dan zelf assisteren, steriliseren, patiënten begeleiden, papieren invullen enz. . Ik was voor enkele dagen zoet. Mijn verwondering was groot dat ik er zo goed tegen kon (ook de voetengeur werd ik gewoon). Het oog is eigenlijk wondermooi, en de ophtalmologen leveren zo’n delicaat werk!
Het meest aangrijpende hier is dat de blinde patiënten strompelend binnenkomen, -dikwijls blootvoets- hangend aan arm van echtgenoot of verwante… en dan met volle vertrouwen in de dokter op de operatietafel gaan liggen en alles geduldig ondergaan. De volgende ochtend mogen ze terugkomen op consultatie en dan komt het mooie: terug kunnen “zien”. Zo ontroerend om dit mee te maken. Ik had er niet genoeg van. Hiervoor ben ik meegekomen. Het geluk in hun ogen kunnen zien en hun dankbaarheid voelen.
Dit laatste is hier zo overheersend. Alle patiënten (en dit op alle afdelingen), zijn zo uiterst dankbaar. Dat geeft zo’n warm gevoel. Heerlijk!
Op het einde van onze missie heb ik een hazelip operatie mogen meemaken. Toch even slikken dat een klein meisje van nog geen 9 maanden oud binnengebracht wordt met zo’n erge afwijking. Wetende dat ze hier kan gered worden en daarna een normaal leven kan opbouwen, geeft een goed gevoel. Prachtig werk van de MKA-chirurgen én anesthesisten.
Van elke discipline zijn er twee specialisten mee. Terwijl de ene consultaties verricht, voert de andere operaties uit, en omgekeerd. Bij probleemgevallen en moeilijke situaties wordt er overlegd en samengewerkt. Zeer professioneel en collegiaal. Uniek!
Ik heb hele enthousiaste, gedreven mensen mogen leren kennen, vele verschillende karakters en achtergronden, maar allemaal met hetzelfde doel voor ogen: mensen helpen die niets hebben. Zich flexibel opstellen, bijspringen waar het kan, alles geven, denken in de zin van “het moét lukken”, in de moeilijke, soms primitieve omstandigheden ter plaatse, waarbij de waardigheid van de patiënt prioritair is. Dit verdient heel veel respect. Heel wat stress tijdens de dag, maar dit wordt ’s avonds doorgespoeld met een fris pintje (THB) en een babbel onder elkaar, belevenissen worden uitgewisseld en er wordt heel wat gelachen. Heerlijke momenten!
Soeur Isabel, onze moeder overste, ons toeverlaat ter plaatse, zal ik ook nooit vergeten. Al 40 jaar in Madagaskar werkzaam, een perfect proper ziekenhuis uitgebouwd (naast het CHU), met gedisciplineerd personeel. Ze is op haar leeftijd nog steeds kwik en monter. Ze is een elegante dame en uiterst in de weer voor haar patiënten en voor ons. Haar vermoeidheid zet ze op zij om ons te ondersteunen waar ze kan. Lekker eten voorschotelen op de middag, een babbeltje komen slaan tussendoor, alles in de gaten houden, koffie met koekje, pannenkoek of beignets om 16u laten brengen om de lange namiddag te overbruggen…. Ze staat permanent klaar en ze gaat zo mee op in ons project en de hele missie. Het afscheid met haar viel dan ook zwaar.
En dan de laatste avond, waar er plots aan thuis (en mijn 25e huwelijksverjaardag) wordt herinnerd, was een complete verrassing voor mij. Dit thuisfront lijkt daar zo ver weg en is kort nadien weer heel dicht bij mij.
Ik heb een ongelofelijke mooie ervaring opgedaan. Eentje om te koesteren. Een van de mooiste uit mijn leven. Ik heb heel wat grenzen verlegd en dit op persoonlijk én op medisch vlak. Mijn hartje loopt nog steeds over. Ik ben heel gelukkig dit te mogen beleven en hoop mij, achter de schermen hier in België, verder nuttig te kunnen maken opdat er nog vele geslaagde missies kunnen volgen.
Caroline, secretaris-generaal, Fianarantsoa, november 2015